Een (leerzame) anekdote
Een grote bank had een evenement gepland en een relatie van me had mijn naam doorgegeven voor een lezing. De bank was nieuwsgierig en belde me voor een voorbespreking op locatie. Normaal voldoet een telefonische werkbespeking, maar ik dacht, vooruit. Het gesprek met vier bankmedewerkers en één externe verliep in opperbeste sfeer.
Vertrouwen
Het gesprek ging over hoe belangrijk het is om weer vertrouwen terug te krijgen in samenwerkingen. Niet meer te werken op basis van bureaucratie, omdat dat beknelt. Bureaucratie, zo vonden we eensgezind, zit in de weg zit en zorgt voor vertraging. In een wereld die snel verandert, wil je geen vertraging in je organisatie.
We hebben samen de inhoud van mijn lezing doorgesproken en namen uiteindelijk met groot enthousiasme afscheid van elkaar. Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje: ze wilden me graag als spreker voor hun evenement. Mooi!
Kosten noch moeite werden gespaard, zo’n tweeduizend uitnodigingen werden verstuurd en alles liep gesmeerd.
Bureaucratie
Tot er een paar weken later een contract op de mat viel. Een kantje of 55 met onder meer een Service Level Agreement. Ik mailde de bank dat ik niet zo enthousiast meer was. Afgezien van allemaal moeilijke dingen stond er in het contract dat ik een uur vóór aanvang aanwezig moest zijn (prima) voor de generale repetitie (nog nooit meegemaakt). Ik maakte me een voorstelling van deze generale: ik op het podium, voor een zaal met ruim 1500 stoelen, waarvan drie bezet. Ik zou de lege, echoënde zaal mijn verhaaltje vertellen. En stel nou dat de drie aanwezige luisteraars toch niet enthousiast zouden zijn. Zouden ze dan verwachten dat ik een andere Peter Ros naar voren zou schuiven? Ik zag het niet voor me.
Huh?
Door mijn reactie belde men direct op. De verklaring? “Je weet hoe dat soort dingen gaan.” Ik zei: “Nee, leg eens uit. Wat is er gebeurd tussen het moment dat wij met zijn zessen een positief gesprek hebben, en het moment dat dit contract op mijn deurmat valt? Ik ben in de war. Over het gebrek aan vertrouwen, over de enorme hoeveelheid energie die in de verkeerde dingen wordt gestopt. Over dat het blijkbaar logisch is om heel onlogische dingen te doen. Terwijl wij een lezing hebben besproken die ingaat op het smorende effect van bureaucratie…”
Uiteindelijk zijn we er uitgekomen. Ik mocht het contract naar hartenlust aanpassen. Dus ik heb in de kantlijn aantekeningen gezet, en bij een groot deel aangegeven dat ik het niet gelezen had. Bij de alinea over de generale repetitie schreef ik: ‘Deze tijd gebruik ik om mijn laptop aan te sluiten, mijn headset op te doen en een kopje koffie te drinken.’
Lezingen geven is leerzaam, ook voor mij. En voor alle toekomstige geïnteresseerden: Ik laat me graag inhuren, maar ik ben niet te koop.